به گزارش سرویس علمی ایسنا، این کهکشان UGC 477 که در سطح عرضی بزرگتری از کهکشان راه شیری و آندروما قرار دارد، اولین بار در سال 1976 توسط مایک دیزنی تشخیص داده شد. سطح روشنایی این کهکشان 250 برابر کمتر از آسمان شب بوده و به همین دلیل تشخیص این کهکشان فوق العاده دشوار است.
به جای ستاره، بیشترین ماده موجود در این کهکشان گاز هیدروژن بوده و بر خلاف کهکشان‌های مارپیچ عادی، مرکز این کهکشان مملو از ستارگان بی شمار نیست. به گفته ستاره شناسان دلیل این امر این است که این کهکشان در مناطق عاری از کهکشان های دیگر قرار داشته و در نتیجه فعل و انفعالات کهکشانی آن با کهکشان‌های دیگر کمتر است به همین دلیل ادغام یک ستاره با ستاره های کهکشان های دیگر یا تشکیل ستاره ی جدید در این کهکشان کمتر به چشم می خورد.
لازم به ذکر است که کهکشانهایی مانند UGC 477 در ماده تاریکی غوطه ور شده اند که این امر سبب جذابیت آنها برای مطالعه و پژوهش شده و بررسی علل کم نور بودن این کهکشان و ماده تاریک اطراف آن به تازگی مورد توجه دانشمندان و ستاره شناسان قرار گرفته است.
منبع: